Μέρα εθνικής υπερηφάνειας

Γράφω αυτό το κείμενο, ορμώμενος απ’ τη συζήτηση που έχει ανοίξει αναφορικά με τη χρησιμότητα των παρελάσεων κατά τις εθνικές γιορτές, κυρίως όμως επειδή νιώθω βαθύτατη την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα.
Βλέποντας τις τελευταίες μέρες τους πολιτικούς να αλληλοσφάζονται για το θεσμό των παρελάσεων ομολογώ ότι μπήκα και εγώ στη διαδικασία (κακώς) να σκεφτώ αν θα πρέπει να γίνονται. Όσο και αν κάποιοι στο βωμό του προοδευτισμού και της δήθεν αριστεράς προσπαθούν να καταλύσουν τους κατά την άποψή τους σκουριασμένους θεσμούς, ευτυχώς η κοινή γνώμη διαφωνεί. Στα πλαίσια αυτής λοιπόν, έτσι και εγώ δε χρειάστηκε να το σκεφτώ και πολύ. Δεν μπορώ άλλωστε να καταλάβω γιατί πρέπει τώρα να αμφισβητούμε και τις παρελάσεις; Τόσο ακατοίκητο το ‘χουμε που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη χρησιμότητά τους;
Η παρέλαση, είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η μαθητιώσα νεολαία για να τιμήσει τους ήρωες του έθνους, εκτός βέβαια από το να γνωρίζει τα στοιχειώδη της ιστορίας μας. Εξάλλου, πέρα από έναν ελάχιστο φόρο τιμής, ο θεσμός αυτός καλλιεργεί και την εθνική συνείδηση των παιδιών και γενικότερα του λαού. Αλήθεια, πόσες ευκαιρίες έχουμε να δούμε τα τετράχρονα και τα μεγαλύτερα βέβαια παιδάκια να βγαίνουν στο δρόμο κρατώντας το εθνικό μας σύμβολο; Τόσο κακό είναι να καμαρώνουμε για τους προγόνους μας; Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα ήταν η εθνική γιορτή χωρίς τις παρελάσεις; Άλλωστε, μπορούμε να το δούμε και σαν ένα διάλειμμα από τον φραπέ και την καλοπέραση.
Ομολογώ ότι κι εγώ βαριόμουν τις παρελάσεις, τουλάχιστον τις μαθητικές. Όταν όμως άρχισα να παρελαύνω μαζί με τους συμμαθητές μου όχι μόνο το έκανα με χαρά αλλά και με υποχρέωση, ξεπερνώντας την ανία μου. Ένιωθα περήφανος που το έκανα και που δεν ξεχνούσα να τιμήσω όλους αυτούς τους ήρωες, γιατί έκανα το χρέος μου. Δε μου έκανε στο κάτω κάτω και τόσο κόπο. Άλλοι έδωσαν τη ζωή τους. Ας σταματήσουμε πια να ταυτίζουμε τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό με τον εθνικισμό και ας μη δίνουμε την ευκαιρία στους ακροδεξιούς να το παίζουν υπερασπιστές του έθνους. Ντρέπομαι, να παρακολουθώ πολιτική συζήτηση και αυτός που με εκφράζει να είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, το θεωρώ κατάντια. Όσο για το κόμμα του Συνασπισμού νιώθω απογοητευμένος, ευτυχώς δεν έπεσα στην παγίδα να το ψηφίσω όπως πολλοί νέοι της ηλικίας μου. Αν ήταν έτσι οι αριστεροί…
Όπως και να ‘χει, νιώθω την υποχρέωση να ευχαριστήσω όλους αυτούς που αγωνίστηκαν για την πατρίδα, πολύ περισσότερο αυτούς που έχασαν τη ζωή τους. Σας ευχαριστώ λοιπόν που αγωνιστήκατε για μια Ελλάδα ελεύθερη.
Σας ευχαριστώ που όταν ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις χώλαιναν εσείς, ανυπότακτοι ως Έλληνες, ορθώσατε το ανάστημά σας και αποτελέσατε έναν από τους κυριότερους στυλοβάτες για τη συντριβή του Άξονα.
Σας ευχαριστώ που χάρη σε εσάς μπορώ να διαβάζω ιστορία Νεώτερου Ελληνισμού και να μην είμαι περήφανος μόνο για τους Αρχαίους Έλληνες. Γιατί μπορεί οι Αρχαίοι Έλληνες να έδειξαν στον κόσμο πώς να ζει αλλά οι Νέοι Έλληνες του έδειξαν πώς να πεθαίνει.