Αν και με λίγη καθυστέρηση, με αυτό το λυρικό ποίημα του Πάμπλο Νερούδα παίρνω κι εγώ τη σκυτάλη της Ποίησης όπως ο Π.Κ με κάλεσε, ως αντίδραση στη δυσωδία που μας περιτριγυρίζει έντονα τις τελευταίες μέρες. Ευχαριστώ για την πρόσκληση και τον φίλο μου The Blue και με τη σειρά μου προσκαλώ στο παιχνίδι τη Δέσποινα και τη Ζοζέλα που δε βρίσκει θέμα για ανάρτηση. Δε χρειάζεται να γράψω περισσότερα... αναμφίβολα ο λόγος του Νερούδα θα τα σκεπάσει.
ΔΕ Σ' ΑΓΑΠΩ
Δε σ' αγαπώ σα να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μεσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ΄αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια,
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω με άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
