La Rabia

La Rabia (Η οργή). Στην τέταρτη κατά σειρά μεγάλου μήκους σκηνοθετική της προσπάθεια, η Αργεντινή σκηνοθέτις Αλμπερτίνα Κάρι μας χαρίζει ένα δυνατό δράμα που διαδραματίζεται στις απέραντες και ορεινές εκτάσεις των αργεντίνικων πάμπας.

Η Κάρι, πλάθει αληθοφανείς χαρακτήρες, που κρύβουν πάθη, ένα ένοχο μυστικό και βιώνουν συγκρούσεις, σε μέρη καθ΄όλα ήσυχα, παρθένα και αχανή, θέλοντας προφανώς να θέσει σε πρώτη βάση το στοιχείο της αντίθεσης.

Η ταινία, όπως είναι αναμενόμενο για κάθε λατινοαμερικάνικη low budget παραγωγή, είναι ωμή και ρεαλιστική. Η σκηνοθέτις δε μένει σε ένα συνηθισμένο ρεαλισμό, αλλά προχωρώντας παραπέρα, δημιουργεί σκηνές ιδιαίτερα σκληρές και τολμηρές, που συχνά σοκάρουν, αποτυπώνοντας άλλοτε την καθημερινή ζωή και τις δραστηριότητες των ντόπιων, άλλοτε την κρυφή ερωτική ζωή δυο παράνομων εραστών, όντας σαφέστατα επηρεασμένη από την πορνογραφία. Όλα αυτά, διαδραματιζόμενα μέσα από τα μάτια ενός μουγκού κοριτσιού το οποίο αυθόρμητα ζωγραφίζει αυτά που βλέπει και μην μπορώντας να συγκρατήσει την εσωτερική απόγνωση που βιώνει για ό,τι καταστρέφει την παιδική του αθωότητα εκφράζει την οργή του τσιρίζοντας σαν αγρίμι.

Όλα τα παραπάνω, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα διόλου βολικό, χωρίς την παραμικρή τάση ωραιοποίησης που συχνά κάνουν το θεατή να νιώθει άβολα. Η στυγνή ωμότητα του έργου, είναι αυτή που το χαρακτηρίζει και ουσιαστικά σημαδεύει το κοινό, ειδικά εκείνο που είναι συνηθισμένο στις αμερικάνικες ταινίες μαζικής παραγωγής .

Συνοπτικά, η φωτογραφία που αποτυπώνει ιδανικά τις αργεντίνικες κοιλάδες, το σενάριο που χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο βαδίζει σε συγκεκριμένους άξονες, η υπέροχη και αληθοφανής ερμηνεία του μικρού κοριτσιού αλλά και το τραγικό τέλος με τη συνακόλουθη κάθαρση, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν μια, κατ΄εμέ, εξαιρετική ταινία που σίγουρα ξεχωρίζει απ΄την πεπατημένη ταινιών ακόμα και ανάλογου ύφους και καταξιώνει την Αλμπερτίνα Κάρι.

Με 5 λέξεις: λακωνική, άβολη, σκληρή, τραγική, υπέροχη.