Μέρα εθνικής υπερηφάνειας

Γράφω αυτό το κείμενο, ορμώμενος απ’ τη συζήτηση που έχει ανοίξει αναφορικά με τη χρησιμότητα των παρελάσεων κατά τις εθνικές γιορτές, κυρίως όμως επειδή νιώθω βαθύτατη την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα.
Βλέποντας τις τελευταίες μέρες τους πολιτικούς να αλληλοσφάζονται για το θεσμό των παρελάσεων ομολογώ ότι μπήκα και εγώ στη διαδικασία (κακώς) να σκεφτώ αν θα πρέπει να γίνονται. Όσο και αν κάποιοι στο βωμό του προοδευτισμού και της δήθεν αριστεράς προσπαθούν να καταλύσουν τους κατά την άποψή τους σκουριασμένους θεσμούς, ευτυχώς η κοινή γνώμη διαφωνεί. Στα πλαίσια αυτής λοιπόν, έτσι και εγώ δε χρειάστηκε να το σκεφτώ και πολύ. Δεν μπορώ άλλωστε να καταλάβω γιατί πρέπει τώρα να αμφισβητούμε και τις παρελάσεις; Τόσο ακατοίκητο το ‘χουμε που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη χρησιμότητά τους;
Η παρέλαση, είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η μαθητιώσα νεολαία για να τιμήσει τους ήρωες του έθνους, εκτός βέβαια από το να γνωρίζει τα στοιχειώδη της ιστορίας μας. Εξάλλου, πέρα από έναν ελάχιστο φόρο τιμής, ο θεσμός αυτός καλλιεργεί και την εθνική συνείδηση των παιδιών και γενικότερα του λαού. Αλήθεια, πόσες ευκαιρίες έχουμε να δούμε τα τετράχρονα και τα μεγαλύτερα βέβαια παιδάκια να βγαίνουν στο δρόμο κρατώντας το εθνικό μας σύμβολο; Τόσο κακό είναι να καμαρώνουμε για τους προγόνους μας; Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα ήταν η εθνική γιορτή χωρίς τις παρελάσεις; Άλλωστε, μπορούμε να το δούμε και σαν ένα διάλειμμα από τον φραπέ και την καλοπέραση.
Ομολογώ ότι κι εγώ βαριόμουν τις παρελάσεις, τουλάχιστον τις μαθητικές. Όταν όμως άρχισα να παρελαύνω μαζί με τους συμμαθητές μου όχι μόνο το έκανα με χαρά αλλά και με υποχρέωση, ξεπερνώντας την ανία μου. Ένιωθα περήφανος που το έκανα και που δεν ξεχνούσα να τιμήσω όλους αυτούς τους ήρωες, γιατί έκανα το χρέος μου. Δε μου έκανε στο κάτω κάτω και τόσο κόπο. Άλλοι έδωσαν τη ζωή τους. Ας σταματήσουμε πια να ταυτίζουμε τον καλώς εννοούμενο πατριωτισμό με τον εθνικισμό και ας μη δίνουμε την ευκαιρία στους ακροδεξιούς να το παίζουν υπερασπιστές του έθνους. Ντρέπομαι, να παρακολουθώ πολιτική συζήτηση και αυτός που με εκφράζει να είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης, το θεωρώ κατάντια. Όσο για το κόμμα του Συνασπισμού νιώθω απογοητευμένος, ευτυχώς δεν έπεσα στην παγίδα να το ψηφίσω όπως πολλοί νέοι της ηλικίας μου. Αν ήταν έτσι οι αριστεροί…
Όπως και να ‘χει, νιώθω την υποχρέωση να ευχαριστήσω όλους αυτούς που αγωνίστηκαν για την πατρίδα, πολύ περισσότερο αυτούς που έχασαν τη ζωή τους. Σας ευχαριστώ λοιπόν που αγωνιστήκατε για μια Ελλάδα ελεύθερη.
Σας ευχαριστώ που όταν ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις χώλαιναν εσείς, ανυπότακτοι ως Έλληνες, ορθώσατε το ανάστημά σας και αποτελέσατε έναν από τους κυριότερους στυλοβάτες για τη συντριβή του Άξονα.
Σας ευχαριστώ που χάρη σε εσάς μπορώ να διαβάζω ιστορία Νεώτερου Ελληνισμού και να μην είμαι περήφανος μόνο για τους Αρχαίους Έλληνες. Γιατί μπορεί οι Αρχαίοι Έλληνες να έδειξαν στον κόσμο πώς να ζει αλλά οι Νέοι Έλληνες του έδειξαν πώς να πεθαίνει.

El Greco: Μια εξαιρετική παραγωγή που αξίζει να δείτε

"Νη Δία, των Πραξιτέλους ποιημάτων το κάλλιστον"

Βρέθηκα σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο παρέα με καλούς συμφοιτητές και φίλους, με αφορμή την έκθεση έργων του σπουδαίου αρχαίου γλύπτη Πραξιτέλη και του κύκλου του. Το σημαντικό αυτό πολιτιστικό γεγονός έχει ξεκινήσει από τις αρχές του Σεπτέμβρη. Ωστόσο η διπλή εξεταστική, οι εκλογές και το συνεχές πήγαινε-έλα στη Ζάκυνθο με εμπόδισαν να επισκεφτώ νωρίτερα αυτή τη σπουδαία έκθεση. Ευτυχώς που προλάβαμε (κλείνει σε λίγες μέρες). Έτσι, δεν παρέλειψα να πάρω μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή για ν΄αποτυπώσω όσο το δυνατό καλύτερα το γεγονός και να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου μαζί σας. Όπως καταλαβαίνετε, οι φωτογραφίες που ακολουθούν έχουν copyright χα χα.

Πληροφοριακά αναφέρεται, ότι ο Πραξιτέλης (γιος του γλύπτη Κηφισόδοτου) άκμασε το β΄ και το γ΄ τέταρτο του 4ου αιώνα π.Χ. Ο Πραξιτέλης εκπροσωπεί τη μια από τις δυο βασικές τεχνοτροπικές αντιλήψεις του 4ου αιώνα. Οι ευλύγιστες νεανικές μορφές του Ερμή, του Απόλλωνα και των Σατύρων με τη χαρακτηριστική σιγμοειδή στάση του σώματος, τα μικρά κεφάλια και τα λεπτά χαρακτηριστικά του προσώπου, η λεία απόδοση της επιδερμίδας, η ραδινότητα και η λεπτότητα, καθώς και οι μισόγυμνες ή ολόγυμνες Αφροδίτες που καθιερώνουν τον αισθησιασμό στην αρχαία ελληνική γλυπτική, είναι τα βασικά στοιχεία της τέχνης του. Οι μορφές του Πραξιτέλη, θα μπορούσαν λοιπόν να χαρακτηριστούν με βάση τα παραπάνω -ανδρικές και γυναικείες- θηλυκές. Τα σημαντικότερα έργα του είναι ο Ερμής της Άνδρου, η Αφροδίτη του τύπου Arles, ο Σάτυρος κεραστής, ο Απόλλων Σαυροκτόνος, ο Ερμής με το Διόνυσο-παιδί καθώς και η Αφροδίτη της Κνίδου.

Ένα υπέροχο τραγούδι

Λουστείτε τον...

Το αγαπημένο μου κόμικ

Πάνε τουλάχιστον 8 χρόνια -ίσως και παραπάνω- από τότε που έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά ένα τεύχος του περιοδικού Περιπέτεια. Από τότε, οι περιπέτειες του Λοχαγού Μαρκ και των Λύκων του Οντάριο που μάχονταν για την ανεξαρτησία της Αμερικής απ΄τον αγγλικό ζυγό άρχισαν να με συνεπαίρνουν.

Τα καλοκαίρια μου (τότε του έδινα και καταλάβαινε) άρχισαν να αποκτούν νόημα, με το Λοχαγό Μαρκ και τους φίλους του να μου κρατούν ανελλιπώς συντροφιά και να μου γεννούν την περιέργεια να διαβάσω για την αμερικανική επανάσταση, για τους ινδιάνους ή για τους αποικιοκράτες Άγγλους. Πιθανόν από 'κει ξεκίνησε το ενδιαφέρον και η αγάπη μου για την ιστορία. Ίσως πάλι και όχι.

Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που έβλεπα στο περίπτερο ένα τεύχος Περιπέτειας το αγόραζα αμέσως. Όλα αυτά τα χρόνια μάζεψα τόσα πολλά που άρχισα να κάνω συλλογή (αυτή τη στιγμή έχω πάνω από 21ο τεύχη με το καθένα να το έχω διαβάσει τουλάχιστον τρεις φορές).

Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν και το πνευματικό επίπεδο ν΄ανέβηκε, αλλά Περιπέτεια δε σταμάτησα ποτέ να διαβάζω και ούτε θα σταματήσω, έστω και αν πλέον διαβάζω πιο περιστασιακά. Ακόμα και τώρα, όταν βρω ένα τεύχος που δεν έχω, το αγοράζω και μετά αφού το τελειώσω παίρνει θέση στη συλλογή μου, άλλωστε μου λείπουν καμιά εξηνταριά τεύχη για να τα αποκτήσω όλα. Ακόμα και τώρα, όταν διαβάζω στη σχολή για την αμερικανική επανάσταση, μέσα μου πιστεύω πως θα βρω μια αναφορά στους αγαπημένους μου ήρωες, όσο και αν ξέρω ότι απλά και μόνο αποτελούν τους χαρακτήρες ενός κόμικ.

Όπως και να ΄χει, Λοχαγέ Μαρκ, Μίστερ Μπλούφ, Θλιμμένε Μπούφο σας ευχαριστώ για όλες τις στιγμές περιπέτειας, που μου έχετε χαρίσει και θα συνεχίσετε να μου χαρίζετε!

15 Οκτωβρίου: Blog Action Day 2007

ΣΩΣΤΕ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ!...

Πρωινός καφές στην πόλη

Φθινοπωρινή βόλτα στο εκκλησάκι της Σπηλούλας

Το φθινόπωρο είναι εδώ και καιρό γεγονός και το κλίμα -έχει δροσίσει πια- είναι κατάλληλο για βόλτες.
Έτσι, απ΄τη στιγμή που δε χρωστάω και μαθήματα, έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι στη Ζάκυνθο και να απολαμβάνω τα φθινοπωρινά τοπία της περιοχής μας. Πάρτε μια γεύση από το γραφικό εκκλησάκι της Σπηλούλας.
Στοιχεία για τη Σπηλούλα, βρες εδώ.

Θύρα 7 παντού

Εικονική περιήγηση στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Che Guevara: Ο αθάνατος Μύθος

Τιμώντας τη γενέτειρα